Nicolas de Stael

Gdzieś w 1940 roku poznał swoją przyszłą właścicielkę galerii Jeanne Bucher, a także artystów Alberto Magnellego, Sonię Delaunay, Hansa Arpa i Le Corbusiera. We wrześniu 1942 roku rodzina de Staël przeniosła się do Paryża, a Nicolas zaczął pracować zupełnie abstrakcyjnie. Jego pierwsza wystawa odbyła się w Galerie Jeanne Bucher, a także druga (1944), w towarzystwie malarzy Wassily'ego Kandinsky'ego i Césara Domeli Nieuwenhuisa. Po wyzwoleniu Paryża (wciąż z Bucherem) w 1945 roku jego prace zostały po raz pierwszy docenione na wystawie indywidualnej. Zapoznał się z malarzami André Lanskoyem i Georges'em Braque'em i wstąpił do "Nouvelle École de Paris". Jeannine zmarł w 1946 roku, a później w tym samym roku ożenił się z Françoise Chapouton. Osiedlili się w większym studiu i regularnie gościli Georges'a Braque'a. Dzięki wpływowym kontaktom międzynarodowy rynek sztuki, zwłaszcza amerykański, stopniowo zaczął otwierać się na De Staëla (m.in. w Nowym Jorku). Najważniejsze muzea w Londynie, Paryżu, Nowym Jorku, Waszyngtonie itd. również zaczęły wykazywać zainteresowanie jego twórczością i podpisał nowy kontrakt z paryskim galerzystą Louisem Carré. Popyt na prace De Staëla ogromnie wzrósł, a podróże do Stanów Zjednoczonych zaczęły stawać się częścią regularnego schematu.