Jorg Reme

*Jorg de Reme: De ziener, omgeven door het landschap, denkt zich een wereld. Hij vindt uit en verwondert zich. Zoals Archimedes, denkend in zijn bad; zoals Paracelsus, die de macht van de metafysische wereldbeschouwing van zijn tijd trotseerde met de bewering dat hij in staat was tot de schepping van een kunstmatige mens; zoals Paul Celan, de utopie ziende - door zijn spreektralie. Uitvindingen en wonderen zijn te danken aan nieuwe, uitdagende combinaties van fysica en avontuur, niet aan een nederige, metafysische struisvogelhouding. En kunst, evenmin als andere vormen van onderzoek, is niet nederig. Want het avontuur van de artistieke creatie beslist over de utopische ruimte die tevoren woest en ledig was, en elke stap verder in die ruimte, zo zegt Octavio Paz, is voorgoed onherstelbaar, voorgoed onuitwisbaar. Het taboe van de traditionele werkelijkheid is voorgoed geschonden. Het leven verandert, de wereld krijgt een nieuw aanzien. Het wordt nooit meer zoals vroeger. In een polemisch essay tegen een kunstopvatting die destijds bekend stond als de 'filosofische' kunst (kunst met een pedagogische, morele of een andere tendentieuze strekking, en die zich dus op een bepaalde wijze ondergeschikt maakte aan een 'hogere' waarheid), schreef Charles Baudelaire in de jaren zestig van de negentiende eeuw: 'Wat is kunst volgens de moderne opvatting? Dat is het scheppen van een suggestieve magie, die tegelijk het object en het subject bevat, tegelijk de wereld die buiten de kunstenaar ligt en ook de kunstenaar zelf.' Hij ziet de kunstenaar als een magiër die zowel de dingen als zichzelf in betovering brengt. De magische handeling doet de traditionele werkelijkheid, waar geen ruimte over is voor het wonderbaarlijke, geweld aan. De kunstfiguur die Jörg Remé sinds 1968 heeft gefascineerd - zijn zelfgemaakte schildersmodel, dat André Breton een innerlijk model zou hebben genoemd - illustreert dat voor hem vorm en inhoud twee aspecten van dezelfde zaak zijn.