Nicolas de Stael

Ergens in 1940 moet hij zijn toekomstige galeriehoudster Jeanne Bucher hebben ontmoet, alsmede de kunstenaars Alberto Magnelli, Sonia Delaunay, Hans Arp en Le Corbusier. In september 1942 verhuisde de familie de Staël naar Parijs en Nicolas ging volledig abstract werken. Zijn eerste expositie vond plaats bij Galerie Jeanne Bucher evenals de tweede (1944), in het gezelschap van de schilders Wassily Kandinsky en César Domela Nieuwenhuis. Na de bevrijding van Parijs (nog steeds bij Bucher) in 1945 een kwam er op een solo-expositie de eerste erkenning voor zijn werk. Hij leerde de schilders André Lanskoy en Georges Braque kennen en sloot zich aan bij de 'Nouvelle École de Paris'. In 1946 stierf Jeannine en later in het jaar huwde hij Françoise Chapouton. Zij vestigden zich in een groter atelier en ontvingen regelmatig Georges Braque. Dankzij invloedrijke relaties begon de internationale kunstmarkt, met name de Amerikaanse, zich stap voor stap voor De Staël te openen (o.a. in New York). Ook de grote musea in Londen, Parijs, New York, Washington, enz. begonnen interesse voor zijn werk te tonen en hij tekende een nieuw contract met de Parijse galerist Louis Carré. De vraag naar werken van De Staël nam enorm toe en reizen naar de Verenigde Staten begon tot het vaste patroon te behoren.